Fragment uit ‘Wips weet wat Wips wil’

Wips kon amper volgen. Zo enthousiast klom de man van het ene rotsblok op het volgende. Sterk als een beer, lenig als een berggeit. Hoe hoger ze klommen, hoe mooier het uitzicht werd. Wips zag velden en bossen als een groen lappendeken onder hem. En daar lag het dorpje waar zijn baasje woonde. Prachtig vond hij dat. “Zie je”, zei de bergbeklimmer, “als je wat verder durft te gaan of wat hoger klimt, zien de dingen die je al zo lang kent er plots helemaal anders uit.”

Wips knikte zo enthousiast dat hij zijn balletje liet vallen. Dat stuiterde van de ene rots op de andere, helemaal naar het dal. Met een klein stemmetje zei Wips: “Zeker, meneer, maar soms moet je ook terug naar huis om weer te vinden wat je graag ziet.” Hij maakte zich nog wat dunner dan hij al was, wurmde zich uit het touw en huppelde terug naar beneden, achter zijn geliefde balletje aan.